Terapia uzależnień i współuzależnień

Współuzależnienie.

Kiedy choruje jeden członek rodziny, choruje cała rodzina. Współuzależnienie jest rozdarciem duszy pomiędzy zaspokojeniem potrzeb zdrowego człowieka a przywiązaniem i miłością do chorego człowieka.

Świat osób współuzależnionych jest jak stąpanie po rozpalonym węglu, pomimo bólu, ran większa jest wiara w to, iż z czasem i wytrwałością zamieni się on w piękną wygodną ścieżkę. Tymczasem w środku pojawia się labilne poczucie własnej wartości, nadopiekuńczość, tłumienie emocji, zaprzeczanie, poczucie bezradności, pomniejszanie siebie, swoich potrzeb i narażanie wszystkiego z wiarą i gotowością do zmiany osoby, która tego nie chce.

Zastanawiasz się czy to o Tobie? Zobacz:

Nadopiekuńczość wobec osoby uzależnionej:

• dbam o dobrostan osoby uzależnionej,
• mam poczucie winy, kiedy nie opiekuję się osobą uzależnioną,
• próbuję na siłę zaspokoić jej potrzeby wierząc, że powstrzyma to osobę chorą przed spożywaniem substancji czy zachowań behawioralnych,
• czuję się wykorzystywana ale nie potrafię tego zatrzymać.

Labilność poczucie własnej wartości:

• uzależniam swoje poczucie własnej wartości od zażywania lub abstynencji osoby chorej,
• wstydzę się za osobę uzależnioną,
• boję się odrzucenia ze strony osoby uzależnionej i mam potrzebę bycia z nią mimo ranienia,
• buduję poczucie własnej wartości na pomaganiu innym,
• zgadzam się na złe traktowanie, tylko dlatego aby nie stracić osoby uzależnionej,
• obwiniam się w związku z uzależnieniem osoby chorej.

Tłumienie emocji:

• nie wyrażam złości, strachu, wstydu i lęku by nie prowokować zachowań nałogowych,
• nie wyrażam emocji w lęku przed agresją osoby chorej,
• czuję coraz mniej uczuć, z czasem przestaję je rozpoznawać i odczuwać,
• coraz częściej zaczynam chorować,
• w bezradności staję się agresywna.

Zaprzeczanie:

• podważam lub zaprzeczam, że osoba mi bliska jest chora,
• poszukuję dowodów na brak choroby lub jej niepełny wymiar,
• złoszczę się gdy ktoś mówi mi o uzależnieniu bliskiej mi osoby,
• ukrywam przed innymi fakty na temat osoby uzależnionej i jej zachowań,
• unikam spotkań ze specjalistą podważam jego kompetencje,
• mam trudność i opór w zrozumieniu mechanizmów osoby uzależnionej i uznania jego choroby.

Skorzystaj z konsultacji i terapii, kiedy zauważasz u siebie, że:

• zaspokajanie potrzeb cudzych w sposób uniemożliwiających, zaspokajanie potrzeb własnych,
• ścisłe powiązanie swojej samooceny i poczucia własnej wartości ze skutecznością swoich, oddziaływań na osobę uzależnioną,
• niejasny system granic, zarówno w sytuacjach intymności, jak i osamotnienia,
• trwanie w związku z osobą uzależnioną,
• doznawanie bardzo bolesnych emocji lub utrata wrażliwości emocjonalnej bez szukania pomocy z zewnątrz,
• brak zaufania do siebie i innych.

Uzależnienie.

Uzależnienie to choroba emocji. Do zrozumienia istoty tej choroby, należy zaciekawić się jaką ulgę znajduje lub ma nadzieję znaleźć osoba uzależniona w substancjach lub zachowaniach nałogowych. Stan psychiczny osoby uzależnionej, to permanentne odczuwanie cierpienia uniemożliwiające dostrzeganie czegokolwiek poza tym stanem. Potrzeba ulgi, jest silniejsza niż koszty, które pojawiają się po zażyciu substancji czy stosowaniu zachowań nałogowych (behawioralnych). To właśnie desperacka potrzeba ulgi zmusza osobę chorą do sięgania po substancję, czy podejmowania zachowań nałogowych.

Sytuacja, w której znalazła się osoba chora nie jest jej świadomym wyborem. Jednocześnie nie odbiera wpływu, sprawczości i odpowiedzialności za postępowanie choroby i przebieg jej leczenia.

Dla lepszego zrozumienia procesu jakim jest choroba uzależnienia, poniżej cztery fazy w których się rozwija:

1. Eksperymentalna – odkrycie szybkiego poczucia ulgi w substancji psychoaktywnej lub zachowaniu nałogowym.
2. Ostrzegawcza – potrzeba coraz częstszego i intensywniejszego sięgania po substancję lub zachowanie.
3. Krytyczna – sięganie po substancję lub zachowanie nałogowe mimo pojawiających się szkodliwych konsekwencji.
4. Chroniczna – uzależnienie od substancji, destrukcyjnie wyniszczające ciało, umysł i duszę prowadzące do powolnej lub nagłego unicestwienia życia.

Umów się na konsultacje jeśli dostrzegasz u siebie:

• głód substancji lub zachowania nałogowego – stres i napięcie towarzyszące Ci kiedy nie masz dostępu do substancji lub zachowania nałogowego,
• wzrost tolerancji – do zaspokojenia i osiągnięcia poczucia ulgi potrzebujesz coraz więcej substancji (związane jest to z przyzwyczajeniem organizmu) lub dłuższego czasu stosowania zachowania nałogowego (już sam brak możliwości działania wywołuje wewnętrzne cierpienie),
• zespół odstawienny, zwany też abstynencyjnym – towarzyszy Ci kilka dni po odstawieniu substancji (mdłości, drżenie mięśni, nadciśnienie, bezsenność, wymioty, lęki, padaczka, potliwość) lub zachowania nałogowego ( widzenie elementów gry w rzeczywistości, nadpobudliwość, nadmierna senność, omany wzrokowe i słuchowe, labilność emocjonalna, zachowania impulsywne lub autoagresytne),
• utratę lub upośledzenie kontroli – kontrola kończy się tam gdzie nie potrafisz odmówić spożycia substancji lub zachowania nałogowego,
• zaniedbywanie alternatywnych źródeł przyjemności – nagle Twoje pasje, hobby przestało być ważne i realizowane, na pierwszym planie pojawia się potrzeba zaspokojenia cierpienia w substancji lub zachowaniu nałogowym,
• kontynuowanie zachowań nałogowych mimo negatywnych konsekwencji na różnych płaszczyznach życia – widzisz, że tracisz rodzinę, przyjaciół, pracę i zdrowie a mimo wszystko kontynuujesz spożywanie substancji lub zachowania nałogowego.